ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ ΑΠΑΤΗΛΟ;

Πρόσφατα παρακολούθησα ένα ενημερωτικό βίντεο για το ευρύ πλαίσιο δράσεων του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών και Μελετών «Ελευθέριος Βενιζέλος». Όπως διάβασα από περιέργεια στην ιστοσελίδα του ιδρύματος κύριος σκοπός του είναι η λειτουργία, σε εθνικό επίπεδο, ενός δυναμικού ευρωπαϊκού ερευνητικού και εκπαιδευτικού κέντρου, το οποίο να αποτελεί έναν κεντρικό θεσμό συντονισμού της έρευνας και μελέτης του έργου, της εποχής και της ζωής τού μεγάλου πολιτικού και της νεότερης ιστορίας της Ελλάδας χωρίς ιδεολογικές δεσμεύσεις και αγκυλώσεις, χωρίς τοπικούς περιορισμούς.

Σημείο αναφοράς και για την πόλη των Χανίων που είχε την τύχη να είναι η πόλη στην οποία γεννήθηκε ο μεγάλος πολιτικός. Στην Χαλέπα Χανίων το σπίτι του Ελευθέριου Βενιζέλου έχει μετατραπεί σε ένα σύγχρονο μουσείο.

Οι δράσεις του ιδρύματος περιλαμβάνουν την φύλαξη και έκθεση κειμηλίων για τον Ελευθέριο Βενιζέλο και την εποχή του. Την ψηφιοποίηση έντυπου υλικού για τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Την προώθηση και την στήριξη της έρευνας για τον Ελευθέριο Βενιζέλο, το έργο του και την εποχή του. Την υλοποίηση δράσεων με την βοήθεια της σύγχρονης τεχνολογίας που βοηθούν τα παιδιά να γνωρίσουν τον μεγάλο πολιτικό και για το πώς ήταν η Ελλάδα που κυβέρνησε ο Ελευθέριος Βενιζέλος.

Μπαίνοντας και στην σελίδα, χαζεύοντας το περιεχόμενο της, παρακολουθώντας το βίντεο χωρίς να το θέλω μου έρχεται μια ιδέα για ένα όνειρο που φαντάζει πολύ μακρινό.

• ·         Ένα όνειρο που απαιτεί αλλαγή της νοοτροπίας και την αναγνώριση των πραγματικών αναγκών.
• ·         Ένα όνειρο που απαιτεί να ζητήσουμε να κατανέμονται διαφορετικά οι διαθέσιμοι πόροι των ιδρυμάτων.
• ·         Ένα όνειρο που απαιτεί να αφήσουμε στην άκρη τις διαφορές μας και να βλέπουμε κοντόφθαλμα θεωρώντας μάλιστα πολλοί ότι η πολιτιστική κληρονομιά είναι ιδιοκτησία μας.

Είναι τρελό να ονειρεύομαι ένα ίδρυμα αντίστοιχης εμβέλειας που είναι χτισμένο στην προσωπικότητα του Ελευθέριου Βενιζέλου και φιλοξενείται στην πόλη των Χανίων που έχει μεγάλη τουριστική βιομηχανία.

Έχω το δικαίωμα όμως να ονειρεύομαι από την στιγμή που βρίσκομαι σε μια πόλη με μεγάλη πολιτιστική κληρονομιά με προσωπικότητες με μεγάλη προσφορά όπου δραστηριοποιήθηκαν, μια πόλη που για την ιστορία της έχουμε να μάθουμε πολλά. Μια πόλη που από τα ιδρύματα θα μπορούσε να δαπανήσει τους πόρους τους διαφορετικά.

• ·         Δεν θα μπορούσε να λειτουργεί σε ένα αρχοντικό, ένα μουσείο για την ιστορία της Σιάτιστας;
• ·         Δεν θα μπορούσε να ψηφιοποιηθεί και να είναι διαθέσιμο το υλικό που υπάρχει για την ιστορία της Σιάτιστας;
• ·         Δεν θα μπορούσε να χρηματοδοτηθεί σε συνεργασία με πανεπιστημιακά ιδρύματα η έρευνα πάνω στην Σιάτιστα και την πολιτιστική της κληρονομιά;
• ·         Δεν θα μπορούσαμε να ενθαρρύνουμε τους συμπολίτες μας αντί να πετάνε ή να πουλάνε κομμάτια της υλικής πολιτιστικής μας κληρονομιάς να τα δίνουνε για να εκτίθενται σε ένα μουσείο.
• ·         Δεν θα μπορούσαν να χρηματοδοτηθούν εκδόσεις σχετικά με την Σιάτιστα;
• ·         Δεν θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε δράσεις για τα παιδιά της Σιάτιστας για να μάθουνε το παρελθόν μας; Δράσεις και για τα σχολεία που θα επισκεφθούν την πόλη μας.
• ·         Δεν θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ΑΡΧΙΚΑ οι πόροι των ιδρυμάτων για τον σκοπό αυτό;
• ·         Δεν θα μπορούσε να εργαστεί το προσωπικό που θα μπορούσε να αναζητά τους επιπλέον πόρους;

Είναι τελικά ένα όνειρο απατηλό; Σε μια πόλη που εκτός από το Ίδρυμα Παπαγεωργίου έχει πλέον και το Ίδρυμα Λίλιαν Βούδουρη σαν ένα διαβατήριο.

Λάζαρος Γ. Κώτσικας

Πολιτικός Μηχανικός, PhD