Στην Σαββατιάτικη μου περιήγηση στο διαδίκτυο έπεσα σε ένα παλιό δημοσίευμα (20/12/1998) της εφημερίδας Ριζοσπάστης με τίτλο: «ΑΡΧΟΝΤΙΚΟ ΑΡΓΥΡΙΑΔΗ - ΜΑΛΙΟΓΚΑ ΣΤΟ ΔΗΜΟ ΣΙΑΤΙΣΤΑΣ, Αποκατάσταση της παλιάς του αίγλης».
Παραθέτω το κείμενο:
«Εάν η Σιάτιστα, στο Νομό Κοζάνης, έχανε τα αρχοντικά της, στην πραγματικότητα θα έχανε τον ίδιο της το χαρακτήρα, καθώς αυτά είναι που τεκμηριώνουν τη διαδρομή της στο χρόνο και την ιδιαίτερη θέση της στην ιστορία και τον πολιτισμό.
Η Προγραμματική Σύμβαση, που υπεγράφη πριν από δυόμισι περίπου χρόνια μεταξύ του υπουργείου Πολιτισμού, του Ταμείου Αρχαιολογικών Πόρων και Απαλλοτριώσεων (ΤΑΠΑ) και του Δήμου Σιάτιστας, ως αντικείμενο εργασίας έχει την αποκατάσταση και ανάδειξη των αρχοντικών με εργασίες αναστήλωσης και συντήρησης, όπου κρίνεται απαραίτητο.
Το γεγονός ότι η Κεντρική Υπηρεσία του ΥΠΠΟ βρέθηκε εκεί και μπόρεσε, μέσω της Σύμβασης, να συνυπάρξει με την Τοπική Αυτοδιοίκηση στην περίπτωση της Σιάτιστας, αποδείχτηκε σωτήριο. Ήταν τότε ακριβώς που οι μεγάλοι σεισμοί έπληξαν και τα αρχοντικά, οπότε χρειάστηκε, εξαιτίας ενός φυσικού γεγονότος, να ενεργοποιηθούν και να συντονιστούν οι εμπλεκόμενοι.»
Θυμάται τα λόγια πολλών που συμμετείχαν στην εκτέλεση εκείνων των εργασιών που οι περισσότερες είχαν προληπτικό χαρακτήρα. Ενδεικτικά, η αποκατάσταση της σκεπής παρατείνει για ικανοποιητικό χρονικό διάστημα την ζωή των αρχοντικών. Τα αρχοντικά στα οποία έχει ανοίξει η σκεπή είναι ζήτημα δύο – τριών ετών να καταπέσουν.
Αναρωτιέμαι.
Γιατί σταμάτησε η προγραμματική σύμβαση; Υπάρχει δυνατότητα μέσω μιας αντίστοιχης διαδικασίας να σταματήσει η καταστροφή στα αρχοντικά μας;
Οι εποχές είναι δύσκολες, πολύ περισσότερο τώρα είναι ανέφικτο κάποιος να επωμιστεί το κόστος εργασιών για την αποκατάσταση ενός διατηρητέου κτίσματος που είναι στην ιδιοκτησία του.
Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα, αν συνέχιζε να ήταν σε ισχύ η προγραμματική σύμβαση;
Πόσο αναξιοποίητη προς το καλό υπήρξε η περίοδος μετά το σεισμό του 1995;
Παραθέτω το κείμενο:
«Εάν η Σιάτιστα, στο Νομό Κοζάνης, έχανε τα αρχοντικά της, στην πραγματικότητα θα έχανε τον ίδιο της το χαρακτήρα, καθώς αυτά είναι που τεκμηριώνουν τη διαδρομή της στο χρόνο και την ιδιαίτερη θέση της στην ιστορία και τον πολιτισμό.
Η Προγραμματική Σύμβαση, που υπεγράφη πριν από δυόμισι περίπου χρόνια μεταξύ του υπουργείου Πολιτισμού, του Ταμείου Αρχαιολογικών Πόρων και Απαλλοτριώσεων (ΤΑΠΑ) και του Δήμου Σιάτιστας, ως αντικείμενο εργασίας έχει την αποκατάσταση και ανάδειξη των αρχοντικών με εργασίες αναστήλωσης και συντήρησης, όπου κρίνεται απαραίτητο.
Το γεγονός ότι η Κεντρική Υπηρεσία του ΥΠΠΟ βρέθηκε εκεί και μπόρεσε, μέσω της Σύμβασης, να συνυπάρξει με την Τοπική Αυτοδιοίκηση στην περίπτωση της Σιάτιστας, αποδείχτηκε σωτήριο. Ήταν τότε ακριβώς που οι μεγάλοι σεισμοί έπληξαν και τα αρχοντικά, οπότε χρειάστηκε, εξαιτίας ενός φυσικού γεγονότος, να ενεργοποιηθούν και να συντονιστούν οι εμπλεκόμενοι.»
Θυμάται τα λόγια πολλών που συμμετείχαν στην εκτέλεση εκείνων των εργασιών που οι περισσότερες είχαν προληπτικό χαρακτήρα. Ενδεικτικά, η αποκατάσταση της σκεπής παρατείνει για ικανοποιητικό χρονικό διάστημα την ζωή των αρχοντικών. Τα αρχοντικά στα οποία έχει ανοίξει η σκεπή είναι ζήτημα δύο – τριών ετών να καταπέσουν.
Αναρωτιέμαι.
Γιατί σταμάτησε η προγραμματική σύμβαση; Υπάρχει δυνατότητα μέσω μιας αντίστοιχης διαδικασίας να σταματήσει η καταστροφή στα αρχοντικά μας;
Οι εποχές είναι δύσκολες, πολύ περισσότερο τώρα είναι ανέφικτο κάποιος να επωμιστεί το κόστος εργασιών για την αποκατάσταση ενός διατηρητέου κτίσματος που είναι στην ιδιοκτησία του.
Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα, αν συνέχιζε να ήταν σε ισχύ η προγραμματική σύμβαση;
Πόσο αναξιοποίητη προς το καλό υπήρξε η περίοδος μετά το σεισμό του 1995;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου