Η ιερή πόλη των Γιαννιτσών έπεσε την 20η Οκτωβρίου 1912, στα χέρια των Ελλήνων μετά από μια φονικότατη μάχη, που είχε ξεκινήσει την προηγούμενη μέρα. Ο Ελληνικός Στρατός είχε 188 νεκρούς και η αντίπαλη πλευρά 250.
Η κατάληψη της πόλης με την ομώνυμη λίμνη, που ενέπνευσε την Πηνελόπη Δέλτα να γράψει το μυθιστόρημα «Στα Μυστικά του Βάλτου», άνοιξε τον δρόμο για την Θεσσαλονίκη.
Ο Πολύκαρπος Ζάχος που υπηρετεί ως στρατιωτικός ιερέας μας βάζει, μέσα από τα "ΠΟΛΕΜΙΚΑ" του μας βάζει στην ατμόσφαιρά της μάχης τονίζοντας τις δυσκολίες που συνάντησε ο στρατός. Το έδαφος ευνοούσε τους Τούρκους που έχουν συγκεντρώσει βαρύ πυροβολικό.
Ώσπου τελικά στο τέλος:
«Ήτο ήδη η 3η περίπου μεταμεσημβρινή ώρα και το πυρ είχε τελείως καταπαύσει και ούτω και η μάχη αυτή εις δόξαν των ελληνικών όπλων κατέληξε και η νίκη τον νικηφόρον στρατόν μας και τον ένδοξον Στρατηλάτην μας καυέστεψεν. Είνε και θα μείνε ανεξάλειπτος η εντύπωσις, απερίγραπτος η σκηνή και ανέκφραστός η συγκίνησις, ήτις μας κατέλαβεν, όταν είχε κλίνει ήδη η μάχη υπέρ ημών, αλλ’ εν τούτοις οι ύστατοι πυροβολισμοί αραιοί εξηκολούθουν να δονώσι τον αέρα, ραγδαία δε βροχή ύδατος ήρξατο να περιλούη ημάς και μόλις είχεν ανασυνταχθεί εις φάλαγγας προς προέλασην η Μεραρχία μας επί της αμαξιτής οδού, έτε βλέπομεν να διέρχεται δια μέσου ημών πεζή, άνευ καν αδιαβρόχου , αρειμάνειος με το μειδίαμα της χαράς και της δόξης εις χείλη του, […] γοργώ βαδίζων η Α.Υ. ο δαφνοστεφής Διάδοχος …»
Η κατάληψη της πόλης με την ομώνυμη λίμνη, που ενέπνευσε την Πηνελόπη Δέλτα να γράψει το μυθιστόρημα «Στα Μυστικά του Βάλτου», άνοιξε τον δρόμο για την Θεσσαλονίκη.
 |
| Πολύκαρπος Ζάχος (1877 - 1923) |
Ο Πολύκαρπος Ζάχος που υπηρετεί ως στρατιωτικός ιερέας μας βάζει, μέσα από τα "ΠΟΛΕΜΙΚΑ" του μας βάζει στην ατμόσφαιρά της μάχης τονίζοντας τις δυσκολίες που συνάντησε ο στρατός. Το έδαφος ευνοούσε τους Τούρκους που έχουν συγκεντρώσει βαρύ πυροβολικό.
Ώσπου τελικά στο τέλος:
«Ήτο ήδη η 3η περίπου μεταμεσημβρινή ώρα και το πυρ είχε τελείως καταπαύσει και ούτω και η μάχη αυτή εις δόξαν των ελληνικών όπλων κατέληξε και η νίκη τον νικηφόρον στρατόν μας και τον ένδοξον Στρατηλάτην μας καυέστεψεν. Είνε και θα μείνε ανεξάλειπτος η εντύπωσις, απερίγραπτος η σκηνή και ανέκφραστός η συγκίνησις, ήτις μας κατέλαβεν, όταν είχε κλίνει ήδη η μάχη υπέρ ημών, αλλ’ εν τούτοις οι ύστατοι πυροβολισμοί αραιοί εξηκολούθουν να δονώσι τον αέρα, ραγδαία δε βροχή ύδατος ήρξατο να περιλούη ημάς και μόλις είχεν ανασυνταχθεί εις φάλαγγας προς προέλασην η Μεραρχία μας επί της αμαξιτής οδού, έτε βλέπομεν να διέρχεται δια μέσου ημών πεζή, άνευ καν αδιαβρόχου , αρειμάνειος με το μειδίαμα της χαράς και της δόξης εις χείλη του, […] γοργώ βαδίζων η Α.Υ. ο δαφνοστεφής Διάδοχος …»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου