Φωνές
Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες
εκείνων που πεθάναν, ή εκείνων που είναι
για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους.
Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε•
κάποτε μες στην σκέψη τες ακούει το μυαλό.
Και με τον ήχο των για μια στιγμή επιστρέφουν
ήχοι από την πρώτη ποίηση της ζωής μας –
σα μουσική, την νύχτα, μακρινή, που σβήνει…
Προσπαθώ να κάνω λίγες φορές υπενθύμιση στον θεσμό της παγκόσμιας ημέρας. Δύσκολο να αντισταθείς σήμερα. Η 21η Μαρτίου είναι η παγκόσμια ημέρα της ποίησης.
Θα μεταφέρω ένα ποίημα του Αλεξανδρινού ποιητή Κωνσταντίνου Καβάφη. Ο τρόπος με τον οποίο αξιοποιεί ή δημιουργεί ιστορίες από την ελληνική μυθολογία, την ελληνιστική εποχή, την ρωμαϊκή εποχή, την πρωτοχριστιανική εποχή για να περάσει τα μηνύματα του ή να μας μιλήσει για τα συναισθήματα του, με γοητεύει. Πολύ περισσότερο που αγαπημένη μου ασχολία είναι η ανάγνωση της ελληνικής και μη ιστορίας.
Η ελληνιστική Αλεξάνδρεια είναι το κεντρικό σκηνικό σε πολλά ποιήματα του Καβάφη. Εκεί που έζησαν και πολλοί Σιατιστινοί, η Θάλεια Φλωρά – Καραβία, ο Αγαμέμνων Ζάχος, η Ελένη Κατσαρού.
Το ποίημα όμως που θα μεταφέρω, ξεφεύγει από το κλασσικό στυλ του Καβάφη. Καμία αναφορά σε μυθολογικούς ήρωες, σε αλεξανδρινούς, σε διαδόχους ή επιγόνους του Αλεξάνδρου, καμία ειρωνεία στους πρώτους χριστιανούς.
Το ποίημα «Φωνές» πρωτογράφτηκε το 1894 και ξαναδουλεύτηκε το 1903. Όταν το διαβάσει κανείς εύκολα αντιλαμβάνεται το νοσταλγικό ύφος του ποιητή. Έρχονται οι φωνές, από αγαπημένους μας που έφυγαν από την ζωή, από πρόσωπα που έφυγαν από την ζωή μας, από παλιούς έρωτες, από εμπειρίες μιας παλιάς ζωής που χάθηκε.
Μιας παλιάς ζωής που ψάχνουμε μέσα από αυτή την ιστοσελίδα.
Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες
εκείνων που πεθάναν, ή εκείνων που είναι
για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους.
Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε•
κάποτε μες στην σκέψη τες ακούει το μυαλό.
Και με τον ήχο των για μια στιγμή επιστρέφουν
ήχοι από την πρώτη ποίηση της ζωής μας –
σα μουσική, την νύχτα, μακρινή, που σβήνει…
Προσπαθώ να κάνω λίγες φορές υπενθύμιση στον θεσμό της παγκόσμιας ημέρας. Δύσκολο να αντισταθείς σήμερα. Η 21η Μαρτίου είναι η παγκόσμια ημέρα της ποίησης.
Θα μεταφέρω ένα ποίημα του Αλεξανδρινού ποιητή Κωνσταντίνου Καβάφη. Ο τρόπος με τον οποίο αξιοποιεί ή δημιουργεί ιστορίες από την ελληνική μυθολογία, την ελληνιστική εποχή, την ρωμαϊκή εποχή, την πρωτοχριστιανική εποχή για να περάσει τα μηνύματα του ή να μας μιλήσει για τα συναισθήματα του, με γοητεύει. Πολύ περισσότερο που αγαπημένη μου ασχολία είναι η ανάγνωση της ελληνικής και μη ιστορίας.
Η ελληνιστική Αλεξάνδρεια είναι το κεντρικό σκηνικό σε πολλά ποιήματα του Καβάφη. Εκεί που έζησαν και πολλοί Σιατιστινοί, η Θάλεια Φλωρά – Καραβία, ο Αγαμέμνων Ζάχος, η Ελένη Κατσαρού.
Το ποίημα όμως που θα μεταφέρω, ξεφεύγει από το κλασσικό στυλ του Καβάφη. Καμία αναφορά σε μυθολογικούς ήρωες, σε αλεξανδρινούς, σε διαδόχους ή επιγόνους του Αλεξάνδρου, καμία ειρωνεία στους πρώτους χριστιανούς.
Το ποίημα «Φωνές» πρωτογράφτηκε το 1894 και ξαναδουλεύτηκε το 1903. Όταν το διαβάσει κανείς εύκολα αντιλαμβάνεται το νοσταλγικό ύφος του ποιητή. Έρχονται οι φωνές, από αγαπημένους μας που έφυγαν από την ζωή, από πρόσωπα που έφυγαν από την ζωή μας, από παλιούς έρωτες, από εμπειρίες μιας παλιάς ζωής που χάθηκε.
Μιας παλιάς ζωής που ψάχνουμε μέσα από αυτή την ιστοσελίδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου