Ο Θεόδωρος Φλωράς και η παγκοσμιότητα της ελληνικής γλώσσας

---

www.siatistanews.gr

---

Ο ιατρός και λόγιος Θεόδωρος Φλωράς γεννήθηκε στην Σιάτιστα (1862) και πέθανε στην Κωνσταντινούπολη (1916). Έκανε τις εγκυκλίους του σπουδές στην Μεγάλη του Γένους Σχολή και μετά για οκτώ έτη σπούδασε στην Λειψία Ιατρική και Φιλοσοφία, και έγινε διδάκτωρ, το 1888. Έκτοτε, από το 1889, εργάστηκε ως Αρχίατρος στην υπηρεσία των Σιδηροδρόμων της Ανατολής στο Χαϊδάρ-πασά (Χαϊδάρι) της Κωνσταντινουπόλεως, Διετέλεσε δε, πρόεδρος του Βιολογικού Τμήματος του Φιλολογικού Συλλόγου Κωνσταντινουπόλεως.

Το έργο του

Φοιτητής ακόμα στην Λειψία μετέφρασε "Πρώτα στοιχεία της σωματολογίας του ανθρώπου" από τα γερμανικά. Δημοσίευσε, γραμμένες στα γερμανικά, τις μελέτες, "Ανθρωπολογία" (1888), "Ανθρωπολογία και φυσιολογία" (1892), "Περί του δαγγείου πυρετού εν Μικρά Ασία" (1889), "Περί γαλουχήσεως" (1901), "Περί ενέσεων ιωδιούχων συσκευασιών" (1902) και μετέφρασε τα έργα "Η χρήσις του βίου" (1900), "Φυσιολογία" (1905), "Λόγια της ψυχής και της αγάπης" (1910).

Η προσφορά του

Πέρα την προσφοράς του στην ιατρική είχε συμβολή στην αναγνώριση της ελληνικής γλώσσας ως παγκόσμια επιστημονική γλώσσα από την διεθνή επιστημονική κοινότητα.

Όσο χρονικό διάστημα έμεινε στην Λειψία, χρημάτισε αρχισυντάκτης στο εκεί εκδιδόμενο περιοδικό «Κλειώ». Τα άρθρα που δημοσίευσε την περίοδο 1882-1883 ήταν ένα από τα στηρίγματα στο εγχείρημα του Γάλλου φιλοσόφου, Gustave Selingman d’ Eichthal να προωθήσει την ελληνιστική κοινή ως γλώσσας διεθνούς επικοινωνίας, όπου η τελευταία θα λειτουργούσε παράλληλα με τις εθνικές γλώσσες του κάθε λαού προτείνοντας παράλληλα τη διεύρυνση της διδασκαλίας των αρχαίων ελληνικών στα σχολεία.

Οι ξένοι μελετητές και ερευνητές διαπιστώνοντας με θαυμασμό την λεπτότητα και την ακρίβειά των μελετών των Ελλήνων συναδέλφων τους αντιλήφθηκαν παράλληλα πως μόνο η ελληνική μπορεί να δώσει τις λεπτές αποχρώσεις, τις διαφορές, τις πρωτοτυπίες των νέων επιστημονικών ανακαλύψεων της εποχής. Διαφορές που είχαν πρόβλημα να ονομάσουν με μία λέξη και επακριβώς με την δική τους γλώσσα. Έτσι ο ένας μετά τον άλλον οι ξένοι επιστήμονες, βλέποντας με πόση ευκολία κινούνταν ανάμεσα στους ορισμούς οι Έλληνες συνάδελφοί τους, αντέγραψαν όρους και ορολογίες, καθιστώντας την ελληνική, παγκόσμιο επιστημονική γλώσσα.

Ένα κλασσικό παράδειγμα για την παγκοσμιότητα της ελληνικής γλώσσας είναι ο λόγος που εκφωνήθηκε στο κλείσιμο της δωδέκατης ετήσιας συνεδρίασης της Παγκόσμιας Τράπεζας, τον Οκτώβριο του 1957 στη Νέα Υόρκη, όπου ο Ξενοφώντας Ζολώτας (ο οποίος αργότερα έγινε και πρωθυπουργός) παραβρέθηκε ως Διοικητής της Τράπεζας Ελλάδος. Ο Ξενοφών Ζολώτας ξεκίνησε την ομιλία του στα αγγλικά, και τη συνέχισε επίσης στα «αγγλικά» αλλά με αποκλειστικά ελληνογενείς λέξεις, αν εξαιρέσουμε κάποιες λίγες αναπόφευκτες αγγλικές, δηλαδή άρθρα, προθέσεις, συνδέσμους και βοηθητικά ρήματα.

Ένα απόσπασμα του λόγου:

It is Zeus' anathema on our epoch and the heresy of our economic method and policies that we should agonize the Skylla of nomismatic plethora and the Charybdis of economic anaemia.

Είναι "Διός ανάθεμα" στην εποχή μας και αίρεση της οικονομικής μας μεθόδου και της οικονομικής μας πολιτικής το ότι θα φέρναμε σε αγωνία την Σκύλλα του νομισματικού πληθωρισμού και τη Χάρυβδη της οικονομικής μας αναιμίας.

ΠΗΓΕΣ

1. Ο Σιατιστινός αρχίατρος Θεόδωρος Φλωράς και πώς η ελληνική έγινε η παγκόσμιος επιστημονική γλώσσα 
2. Ιστορικά σημειώματα περί Σιατίστης και λαογραφικά αυτής, Υπό Φιλίππου Αν. Ζυγούρη (Επιμέλεια Θεοδώρα Ζωγράφου-Βώρου), 21. Ο Θεόδωρος Χ. Φλωράς (σελ. 527).
3. Οι θρυλικές ομιλίες του Ξενοφώντος Ζολώτα στα αγγλικά, χρησιμοποιώντας μόνο ελληνικές λέξεις...