Στην Σιάτιστα, ποιους να πρωτοτιμήσουμε την μέρα των Προστατών των γραμμάτων;

Στην σημερινή ημέρα των Τριών Ιεραρχών, των προστατών των γραμμάτων στο τέλος της Θείας Λειτουργίας τελείται επιμνημόσυνη δέηση για να τιμήσουμε όλους του παλαιότερους δασκάλους και καθηγητές, που πρόσφεραν στην εκπαίδευση προσπαθώντας να μεταλαμπαδεύσουν την γνώση στους μαθητές.

Στην Σιάτιστα, ειλικρινά μου δημιουργείται η απορία. Ποιους να πρωτοτιμήσουμε άραγε;

Τον Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης Ζωσιμά Ρούση, που αγωνίστηκε για είναι η Σιάτιστα από τις πρώτες περιοχές που απέκτησε σχολείο;

Όλους τους μεγάλους δωρητές μας που επέτρεψαν μόνο μια φορά και αυτή για το Γ’ Δημοτικό να δαπανήσει η πολιτεία χρήματα για την ανέγερση σχολείου στην Σιάτιστα; Όλοι τους ήξεραν πολύ καλά την μεγάλη αξία που έχει το σχολείο, η γνώση, η εκπαίδευση.

Τον μεγάλο Θεόδωρο Μανούση, τον ευεργέτη, τον πανεπιστημιακό, τον δικαστικό; Έναν από τους πρώτους πολέμιους του Γιάκομπ Φίλιπ Φαλμεράυερ.

Τον γυμνασιάρχη Λεωνίδα Παπαπαύλου που κατακρεουργήθηκε στις Σέρρες από τους μανιασμένους Βούλγαρους στρατιώτες. Τον καθηγητή Γεώργιο Σφήκα που είχε το ίδιο τέλος όταν τον απήγαγαν στην Βουλγαρία από το Σιδηρόκαστρο; Αμφότεροι γνώριζαν, πως οι εκπαιδευτικοί μπαίνουν πρώτοι στο στόχαστρο των Βουλγάρων.

Τον Αργύριο Παπαρίζο, τον δάσκαλο του Νικόλαου Κασομούλη;

Τους γιούς του, τους Αργυριάδες, τον Δημήτριο, τον Νικόλαο και τον Αθανάσιο;

Τον Χριστόδουλο Καπνουκάγια τον λατινιστή, τον δάσκαλο του Χαρίλαου Περπέσσα;

Τον ιερομόναχο και διδάσκαλο Ιωνά στον οποίο οφείλουμε την ύπαρξη του Ναού των Αγίων Ταξιαρχών;

Τον Μιχαήλ Παπαγεωργίου, τον συγγραφέα του πρώτου ελληνικού αλφαβήτου τον δάσκαλο του Ιωνά;

Μήπως τον ανιψιό του, τον Γεώργιο Ζαβίρα που στο έργο του «Νέα Ελλάς» έκανε την πρώτη καταγραφή των Ελλήνων λόγιων από την Άλωση μέχρι την τις αρχές του 19^ου αιώνα;

Τον Γεώργιο Μέγα, τον μεγάλο λαογράφο που αφιέρωσε την ζωή του στην συγκέντρωση και κατηγοριοποίηση όλων των ελληνικών παραμυθιών;

Τον καθηγητή φυσικής του Τραπάντζειο Γυμνασίου Αναστάσιο Δάνα που ίδρυσε την παλαιοντολογική συλλογή. Τον καθηγητή της «Κατά Καισάρειαν Ροδοκανάκειος Ιερατικής Σχολής» που προτίμησε να βάλει την ζωή του σε κίνδυνο, πηγαίνοντας στα βάθη της Τουρκίας για να διδάξει αυτούς που θα γινόταν οι δάσκαλοι των παιδιών της Μικράς Ασίας. Ο Ιωάννης Παπίας και αυτός επέλεξε τον ίδιο δύσκολο δρόμο.

Να θυμηθούμε τον τελευταίο διευθυντή της Ιερατικής αυτής Σχολής στην Καισάρεια, τον Μητροπολίτη Νικόλαο Παπανικολάου που αγνοώντας τον επελαύνοντα Κεμάλ, το μόνο που τον ενδιέφερε, ήταν να έχει μέχρι την τελευταία στιγμή αυτή η σχολή έστω ένα δωμάτιο για να γίνονται εκεί τα μαθήματα;

Να θυμηθούμε τον καθηγητή του Τραπαντζείου, τον ιερέα Ιωάννη Παπανικολάου τον αγωνιστή που πήγε μέχρι την Αμερική με το καράβι, αψηφώντας τα γερμανικά υποβρύχια, για να εξασφαλίσει τους οικονομικούς πόρους για την ολοκλήρωση της κατασκευής του Αγίου Δημητρίου;

Τον δάσκαλο Αθανάσιο Ζάχο, τον πατέρα του Αριστοτέλη και των αδερφών του που μεγαλούργησαν;

Ποιους να πρωτοτιμήσουμε;

Λίγους ανέφερα! Πάρα πολλούς ξέχασα.

Θα ευχαριστήσω όσους συμπληρώσουν αυτή την λίστα.

Λάζαρος Γ. Κώτσικας

Πολιτικός Μηχανικός, PhD

lkotsikas@gmail.com