Λαογραφία της Σιάτιστας – Το σιτάρι του Αγίου Θεοδώρου.

Στα Ιστορικά Σημειώματα του Φίλιππου Ζυγούρη καταγράφονται ήθη και έθιμα της Σιάτιστας που πολλά τους έχουν χαθεί πλέον στο βάθος του χρόνου.

Στην σελίδα 152, θα διαβάσουμε για το "Σιτάρι του Αγίου Θεοδώρου".

Τα κορίτσια, όπως και κάθε άνθρωπος σε νεαρά ηλικία, μια είναι η μεγάλη η αγωνία που τον κατατρώει. Ποιος θα είναι ο άνθρωπος με τον οποίο θα στήσει το νέο σπιτικό, ποιος θα είναι αυτός που θα τον συντροφεύει στην ζωή, με ποιον θα δημιουργήσει την οικογένεια; Αυτή η αγωνία δεν χάνεται ποτέ!

Τα κορίτσια την παλιά εποχή, θεωρούσαν πως υπήρχε τρόπος να αποκαλυφθεί αυτό το πρόσωπο.

Για αυτό την παραμονή της γιορτής του Αγίου Θεοδώρου, την Παρασκευή το βράδυ, από το σιτάρι που είχαν πάει στην εκκλησία τα δύο προηγούμενα Σάββατα και θα πήγαιναν το επόμενο, έπαιρναν εννιά σπυριά.

Κρατάγανε επίσης από το βραδινό τραπέζι την πρώτη «δαγκασιά» που έκαναν από το ψωμί. Όλα μαζί τα έβαζαν σε ένα κόκκινο πανί, το οποίο και έδεναν.

Πριν τον ύπνο πήγαιναν σε ένα δέντρο ή μια τριανταφυλλιά και έκαναν την παρακάτω ευχή στον Άγιο που θα γιόρταζε την επόμενη.

«Άγιε Θεόδωρε και στρατηλάτη, συ που γυρίζεις Δύση κι Ανατολή, κάνε εκείνον που είναι στη μοίρα μου να ’ρθει απόψε στο στάρι αυτό, να το σπείρομε, να το θερίσομε μαζί, να το αλωνίσομε μαζί και μαζί να το φάμε».

Μη βγάζοντας καμιά λέξη από το στόμα τους, ξαπλώνανε στο κρεβάτι να κοιμηθούν. Ο ύπνος τις έπαιρνε με την ελπίδα, ότι ο Άγιος θα έστελνε το όνειρο τους αυτόν με τον οποίο θα έτρωγαν στο μέλλον το ψωμί στο τραπέζι, αυτόν που προοριζόταν γίνει ο άντρας τους.

Τώρα, αν όντως τον έστελνε ο Άγιος και αν αυτές τον ονειρευόταν ως εκ θαύματος ή γιατί αυτόν κρυφά ποθούσε η καρδιά τους, δυστυχώς δεν μας το λέει ο Φίλιππος Ζυγούρης.

[Φωταγραφία: Ο Άγιος Θεώδορος στον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο της Σιάτιστας. Αρχείο Κ. Ώττα]