Ο Δεκαπεντάγουστος που χάνεται, 1978

Σε περσινή μου δημοσίευση, με νοσταλγία θυμήθηκα τον Δεκαπεντάγουστο που με τις εικόνες του, μου θάμπωνε τα παιδικά μου μάτια.

Ο τίτλος της δημοσίευσης ήταν «Αυθεντικότητα και Δεκαπενταύγουστος».

Βλέποντας μια φωτογραφία όντας πιτσιρικάς πάνω σε άλογο θυμήθηκα τα ομορφοστολισμένα άλογα, με τα πλούσια "γιορντάνια", τα "χάμουρα", τις βελέντζες και τα μαξιλάρια, τις πολύχρωμες κορδέλες στην ουρά και στο μέτωπο του αλόγου, μέτωπο που στολιζόταν και με χαϊμαλιά και καθρεφτάκια.

Θυμήθηκα και άλλες σκηνές της τότε εποχής. Με αγωνία, στο τέλος έθετα το ζήτημα για το αν χάνεται η αυθεντικότητα του εθίμου.

Ο φίλος μου Σάκης Σπύρου κατέγραψε, με την κάμερα του το 1978, την υποδοχή των καβαλάρηδων στην Πλατεία Τρία Πηγάδια. Μου παρέδωσε αυτό το βίντεο για το οποίο τον ευχαριστώ θερμά γιατί έχει αντιληφθεί το νόημα της ιστοσελίδας που διατηρώ εδώ και ενάμιση χρόνο.

Έχουμε έτσι μια καλύτερη εικόνα για τον Δεκαπενταύγουστο των πατεράδων, των παππούδων μας.
Δεν ξέρω με πόσους σημερινούς Δεκαπενταύγουστους, των αθλητικών αλόγων, χωρίς καθόλου στολίδια και των κλαρίνων που παίζουν στο ρυθμό του Despacito , με τις σέλες του ιπποδρόμου, θα αντάλλασσα με έναν Δεκαπενταύγουστο της τότε εποχής.

Ότν χαζεύαμε κάθε άλογο για τα στολίδια και ο μακεδονομάχος έσερνε πρώτος το χορό ανεβαίνοντας στα ουράνια στον ρυθμό του ζουρνά.

Η επιλογή είναι σίγουρα δική μας!