«Στα βάθη της ψυχής μου», Παλαμάς, Κωστής,

[Το όμορφο ποίημα του Κωστή Παλαμά, το χρωμάτιζουν οι "ΟΙ ΠΑΠΑΡΟΥΝΕΣ"του Κωνσταντίνου Ντιό]

Στά βάθη τῆς ψυχῆς μου, χαρίσματα θεϊκά,
Ὁλανοιγμένα νοιώθω δυό μάτια μυστικά.

Δέν τά φωτίζει ὁ ἥλιος ποῦ λάμπει γιά τή γῆ
Καί πέρνουν φῶς ἀπ' ἄλλη πιο καθαρή πηγή.

Στά βάθη τῆς ψυχῆς μου, ποῦ πάθη ταπεινά
Δέν ἔχουν τόπο, νοιώθω δυό μάτια φωτεινά.

Καί βλέπω τά κρυμμένα, τ' ἀθώρητα θωρῶ,
Τόν ἄνθρωπο, τήν πλάσι, τ' ἀστέρια, τόν καιρό.

Στά βάθη τῆς ψυχῆς μου κ' ἐκεῖ ποῦ δέ μπορεῖς
Ποτέ σου νἄμπῃς − νοιώθω δυό μάτια ὁλημερίς.

Χεροπιαστά ξανοίγω τά πλάσματα τοῦ νοῦ
Κ' ἐπάνω μου σκυμμένους ἀγγέλους τ' οὐρανοῦ.

Στά βάθη τῆς ψυχῆς μου τά μαῦρα − μή σκιαχτῇς!
Ὁλανοιγμένα νοιώθω δυό μάτια ὁλυνυχτίς.

Καί χώρα ξαντικρύζω μ' ἀσύγκριτη ὠμορφιά,
Μακρυά ἀπ' τήν τρικυμία κι ἀπό τή συγνεφιά.

Στά βάθη τῆς ψυχῆς μου τά πλέον μυστικά
Ὁλανοιγμένα νοιώθω δυό μάτια ἁρμονικά.


Κι ὅλο μ' ἐκεῖνα βλέπω μιά λύρα μαγική…
Ὠϊμέ! τὰ δάχτυλά μου δέ φτάνουν ὡς ἐκεῖ.

Στά βάθη τῆς ψυχῆς μου, ποῦ πάθη ταπεινά
Δέν ἔχουν τόπο, βρίσκω δυό μάτια φωτεινά.

Καί βλέπω ἀγάλια ἀγάλια μπροστά μου νά περᾷ
Ὁ κόσμος τῶν ὀνείρων μέ τά χρυσά φτερά.

Στά βάθη τῆς ψυχῆς μου δυό μάτια μυστικά
Τά νοιώθω ὁλανοιγμένα, χαρίσματα θεϊκά.

Διαβάζω 'ς τό βιβλίο τῆς φύσεως τό τρανό
Κάθε σβυστό ψηφίο καί νόημα σκοτεινό

Στά  βάθη τῆς ψυχῆς μου, 'ς τά βάθη τά ἱερά,
Ὁλανοιγμένα νοιώθω δυό μάτια λαμπερά.

Τά περασμένα ἐμπρός μου διαβαίνουνε ξανά,
Καί δέχοντ' ἄλλο σχῆμα καί φῶς τά τωρινά.

Στά βάθη τῆς ψυχῆς μου τ' ἀμόλυντα γλυκά
Γλυκά ἀνοιγμένα νοιώθω δυό μάτια μυστικά.

Καί δείχνεται τό μέλλον ἀκόμα τό κρυφτό
Στά μάτια τῆς ψυχῆς μου 'σάν ἀστραπή κι αὐτό.

Ἐκεῖ ποῦ ἡ σκύλα ἡ Ἔγνοια δέν πάει, δέν ἀλυχτᾷ,
Μέσ' 'ςτήν ψύχή μου κρύβω δυό μάτια ὁλανοιχτά.

Μιά μέρα τ' ἄλλα μάτια, ποῦ εἶνε ἀπό γῆ πλαστά,
Θά λυώσουν μέσ' 'ς τό μνῆμα μέ τό κορμί κλειστά.

Στά βάθη τῆς ψυχῆς μου ποῦ πάθη κοσμικά
Δέν ἔχουν τόπο, νοιώθω δυό μάτια μυστικά.

Αὐτά δέ θά κλεισθοῦνε ποτέ, δέ θά χαθοῦν,
Ἐλεύθερα μιά μέρα γοργά θά φτερωθοῦν.

Τά μάτια τῆς ψυχῆς μου, τά μάτια τά θεϊκά,
Ποῦ μέσα μου ἀνοιγμένα τά νοιώθω μυστικά,

Ψηλότερ' ἀπ' τ' ἀστέρια, 'ς τόν ἕβδομο οὐρανό,
Θέ ν' ἀνταμώσουν πάλι τό Φῶς τό ἀληθινό!


Κ. Παλαμάς, Τα μάτια της ψυχής μου, Αθήνα, Εστία , 1892, σ.σ. 17−19