Όλο και πιο συχνά γινόμαστε μάρτυρες συζητήσεων στις οποίες θέμα είναι η κατάργηση της εορτής της 28ης Οκτωβρίου.
Ο ακούραστος Δημήτρης Σιώτας, μου έστειλε την σημερινή φωτογραφία από την επιστράτευση του 1940. Οι περισσότεροι μας αναγνωρίζουμε τον αξέχαστο Λάμπρο Κωνσταντάρα. Δεξιά του, πρώτος από αριστερά, ο βαρύτονος Ευάγγελος Μαγκλιβέρας. Αριστερά του, τρίτος από αριστερά, ο τενόρος Κώστας Σάμιος. Τελευταίος δεξιά ο Έμπορος Τσαλίκης. Στην 2η σειρά, πρώτος από αριστερά ο δημοσιογράφος Δ. Γαλερίδης. Δεύτερος, ο Υπουργός Γεώργιος Καρτάλης. Τρίτος, ο καθηγητής Δ. Θιβαδόπουλος. Τέταρτος, ο συγγραφέας Γεώργιος Θεοτοκάς. Πέμπτος, ο βιομήχανος Συμεόνογλου. Έκτος, ο δημοσιογράφος Κώστας Μάγιερ.
Όλοι ανεξαρτήτως κοινωνικής θέσεως, όλοι πρόθυμα σε ένα κλίμα ευφορίας, ξεχνώντας τον Διχασμό του 1915 με όσα τραγικά ακολούθησαν και κατέληξαν αρχικά στην δικτατορία του Ιωάννη Μεταξά. Όλοι μια γροθιά για να αντιμετωπίσουν τον κοινό εχθρό τον Μουσολίνι. Από τις σπάνιες στιγμές που στην ελληνική ιστορία υπήρχε τόσο μεγάλη ομοψυχία για να πετύχουν το ακατόρθωτο, το οποίο θεωρούσαν σίγουρο.
Όλα δυστυχώς ξεχάστηκαν στην Ελλάδα, όταν ο νικητής του δεύτερου πολέμου ήταν σίγουρος και έτσι ο βασικός στόχος άλλαξε. Στόχος η εξουσία ή με τα λόγια ή με τα όπλα. Στην Ελλάδα η απελευθέρωση από τον Άξονα τον Οκτώβριο του 1944 μας θυμίζει την αρχή του Εμφυλίου.
Μερικοί θεωρούν ότι οι λογαριασμοί έμειναν ανοιχτοί. Αναζητάνε τους υπεύθυνους της τραγωδίας του Εμφυλίου. Ξεχνάνε ότι ο εμφύλιος έφερε περισσότερους νεκρούς από αυτούς του πολέμου. Δεν θέλουν να κλείσουν οι πληγές του Διχασμού του 1915 που κατέληξε τελικά σε έναν αδερφοκτόνο πόλεμο με μεγαλύτερες πληγές.
Η ιστορία δεν γράφεται για να ικανοποιήσει τον ρεβανσισμό μερικών αλλά για να μην επαναλάβουμε τα λάθη του παρελθόντος.
Ας διαβάσουν λοιπόν την Ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου του Θουκυδίδη και τα Ελληνικά του Ξενοφώντα για να δούνε πως μετουσιώθηκε το αρχαίο ελληνικό πνεύμα. Ο χρυσός των Περσών Σατράπηδων πέτυχε όσα δεν πέτυχαν οι στρατιές του Ξέρξη.
Ο ακούραστος Δημήτρης Σιώτας, μου έστειλε την σημερινή φωτογραφία από την επιστράτευση του 1940. Οι περισσότεροι μας αναγνωρίζουμε τον αξέχαστο Λάμπρο Κωνσταντάρα. Δεξιά του, πρώτος από αριστερά, ο βαρύτονος Ευάγγελος Μαγκλιβέρας. Αριστερά του, τρίτος από αριστερά, ο τενόρος Κώστας Σάμιος. Τελευταίος δεξιά ο Έμπορος Τσαλίκης. Στην 2η σειρά, πρώτος από αριστερά ο δημοσιογράφος Δ. Γαλερίδης. Δεύτερος, ο Υπουργός Γεώργιος Καρτάλης. Τρίτος, ο καθηγητής Δ. Θιβαδόπουλος. Τέταρτος, ο συγγραφέας Γεώργιος Θεοτοκάς. Πέμπτος, ο βιομήχανος Συμεόνογλου. Έκτος, ο δημοσιογράφος Κώστας Μάγιερ.
Όλοι ανεξαρτήτως κοινωνικής θέσεως, όλοι πρόθυμα σε ένα κλίμα ευφορίας, ξεχνώντας τον Διχασμό του 1915 με όσα τραγικά ακολούθησαν και κατέληξαν αρχικά στην δικτατορία του Ιωάννη Μεταξά. Όλοι μια γροθιά για να αντιμετωπίσουν τον κοινό εχθρό τον Μουσολίνι. Από τις σπάνιες στιγμές που στην ελληνική ιστορία υπήρχε τόσο μεγάλη ομοψυχία για να πετύχουν το ακατόρθωτο, το οποίο θεωρούσαν σίγουρο.
Όλα δυστυχώς ξεχάστηκαν στην Ελλάδα, όταν ο νικητής του δεύτερου πολέμου ήταν σίγουρος και έτσι ο βασικός στόχος άλλαξε. Στόχος η εξουσία ή με τα λόγια ή με τα όπλα. Στην Ελλάδα η απελευθέρωση από τον Άξονα τον Οκτώβριο του 1944 μας θυμίζει την αρχή του Εμφυλίου.
Μερικοί θεωρούν ότι οι λογαριασμοί έμειναν ανοιχτοί. Αναζητάνε τους υπεύθυνους της τραγωδίας του Εμφυλίου. Ξεχνάνε ότι ο εμφύλιος έφερε περισσότερους νεκρούς από αυτούς του πολέμου. Δεν θέλουν να κλείσουν οι πληγές του Διχασμού του 1915 που κατέληξε τελικά σε έναν αδερφοκτόνο πόλεμο με μεγαλύτερες πληγές.
Η ιστορία δεν γράφεται για να ικανοποιήσει τον ρεβανσισμό μερικών αλλά για να μην επαναλάβουμε τα λάθη του παρελθόντος.
Ας διαβάσουν λοιπόν την Ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου του Θουκυδίδη και τα Ελληνικά του Ξενοφώντα για να δούνε πως μετουσιώθηκε το αρχαίο ελληνικό πνεύμα. Ο χρυσός των Περσών Σατράπηδων πέτυχε όσα δεν πέτυχαν οι στρατιές του Ξέρξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου