Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΚΑΝΑΠΕ

Πολύς ο λόγος περί κριτικής του καναπέ. Υπάρχει η καλόπιστη και η κακόπιστη κριτική. Ας αποδείξουν λοπόν αυτοί που την χαρακτηρίζουν «κριτική του καναπέ», αν είναι ή όχι καλόπιστη κριτική. Μήπως, θα έπρεπε να υπάρχουν μόνο χειροκροτητές; Είναι όμορφα τα σχόλια του τύπου, «όρμα μεγάλε». Ποιος ρωτάει, «τι θα κάνεις μεγάλε»; Αλλά τότε η ερώτηση θα είναι κακεντρεχής.

Έχω ακούσει και την άποψη, «Αφού δεν θες να ασχοληθείς με τα κοινά, σώπαινε». Δημοκρατικότατη άποψη. Γιατί να ασχοληθεί κάποιος με το ζόρι ενεργά με τα κοινά, αν θέλει να σχολιάζει για κάτι που δεν του αρέσει. Δεν μπορώ να σχολιάζω τα τεκτενόμενα, στην περιοχή οπού ζω και εργάζομαι; Δεν μπορώ να προτείνω, για μια λύση, πρακτική που δοκιμάστηκε σε μια άλλη περιοχή;

Όποιος επιλέξει να ζητήσει τον ψήφο, έχει ένα σύνολο προτεραιοτήτων και υποχρεώσεων που πρέπει να ιεραρχήσει. Όποιος επιλέξει να ζητήσει την ψήφο, ακόμα και σε μεγάλες κοινωνίες, εμπλέκει και ένα άλλο πλήθος ανθρώπων, που καλό είναι πάντα να ζητά την γνώμη τους, πριν προχωρήσει σε αυτήν την επιλογή.

Δεν ξέρω, με αυτά που ακούμε και διαβάζουμε, τι εικόνα δημιουργείται προς τα έξω για την περιοχή μας. Όσοι έχουμε γνωστούς από άλλες περιοχές, θα ακούσαμε κάποια σχόλια. Αυτά τα σχόλια, ενθαρρύνουν την ενεργή συμμετοχή πολλών μας με τα κοινά;

Το όμορφο της υπόθεσης είναι ότι μετά το «σώπαινε» ακολουθεί, «σε παρακαλώ μπορείς να με ψηφίσεις;» Δηλαδή θέλω την ψήφο σου, αλλά όχι την κριτική σου;

Για πολύ έξυπνος περνιέσαι τελικά φιλαράκο!


Λάζαρος Γ. Κώτσικας
Πολιτικός Μηχανικός, PhD