Φτάνουμε στο τέλος της Μεγάλης Εβδομάδας και κλείνει σιγά- σιγά η μεγάλη παρένθεση στο κεντρικό θέμα της σελίδας μας. Αυτό που διαπίστωσαν οι φίλοι του κλασσικού κινηματογράφου φέτος είναι ότι σε εξαίρεση σε σχέση με άλλες χρονιές οι επικές ταινίες που το σενάριό τους βασιζόταν τα γεγονότα της ζωής του Χριστού ή της περιόδου κοντά χρονικά σε αυτή του Χριστού απουσίασαν από το πρόγραμμα των τηλεοπτικών σταθμών.
Είναι μάλλον λογικό γιατί δυστυχώς στα τηλεοπτικά προγράμματα φέτος κυριαρχούν παραγωγές που το θέμα τους πηγάζει από τα θεάματα στις ρωμαϊκές αρένες.
Γιατί όμως θα θέλαμε να ξαναδούμε αυτές τις ταινίες;
ΟΙ ΔΕΚΑ ΕΝΤΟΛΕΣ (1956)
Αναλογιζόμενοι την απουσία των τεχνολογικών μέσων της εποχής που γυρίστηκε η ταινία μένουμε έκθαμβοι από την σκηνή που ο Μωυσής (Charlton Heston) ανοίγει την Ερυθρά Θάλασσα για να ξεφύγουν οι Ισραηλίτες από τους διώκτες τους Αιγυπτίους.
Η ΩΡΑΙΩΤΕΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ (1965)
Σίγουρα η σκηνή της ανάστασης του Λαζάρου επενδυμένη με τον δοξαστικό ύμνο "Αλληλούια" ξεχωρίζει στην ταινία.
Ο ΧΙΤΩΝ (1953)
Η σκηνή που ο Ρωμαίος χιλίαρχος Μαρκελος (Richard Burton) με τρόμο ζει ξανά και ξανά ως εφιάλτη την στιγμή που ως επικεφαλής της ομάδας των Ρωμαίων στρατιωτών σταύρωσε τον Χριστό, μας τρομάζει και εμάς.
ΜΠΕΝ ΧΟΥΡ (1959)
Η σκηνή της αρματοδρομίας και της Ναυμαχίας. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να προσθέσω κάτι άλλο!!
QUO VADIS (1951)
Το αριστουργηματικό παίξιμο του ρόλου του Νέρωνα από τον Peter Ustinov. Η σκηνή της φλεγόμενης Ρώμης. Η σκηνής της εισόδου στο Κολοσσαίο των χριστιανών (εκεί πήρε το βάπτισμα του πυρός και η Sophia Loren).
ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ (1960)
Όταν προθυμοποιούνται όλοι οι σύντροφοι του Σπάρτακου (Kirk Douglas) να ανέβουν στον σταυρό για να γλυτώσουν τον αρχηγό τους, θυμόμαστε, χωρίς να ελπίζω να θεωρηθεί ασέβεια, την σταυρική θυσία του θεανθρώπου.
Ο ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΤΩΝ ΒΑΣΙΛΕΩΝ (1961)
Μας φέρνει ρίγος το μουσικό θέμα της ταινίας αλλά μας εκνευρίζουν οι χωρίς όριο σεναριακές αυθαιρεσίες.
ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ (1963)
Την σκηνή της εισόδου της Κλεοπάτρας (Elizabeth Taylor) στην Ρώμη θα την ζήλευε και η ίδια η Κλεοπάτρα αν ζούσε.
ΒΑΡΑΒΒΑΣ (1961)
Δεν νομίζω να περιγράφεται καλύτερα σε άλλη ταινία η στιγμή της ηλιακής έκλειψης όταν πεθαίνει ο Χριστός τον σταυρό.
Ο ΙΗΣΟΥΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΝΑΖΑΡΕΤ (1977)
Το βλέμμα του Robert Powel που έκανε το σκηνοθέτη της τηλεταινίας Franco Zeffirelli να αναφωνήσει "Αυτός θα είναι ο Χριστός μου"
Είναι μάλλον λογικό γιατί δυστυχώς στα τηλεοπτικά προγράμματα φέτος κυριαρχούν παραγωγές που το θέμα τους πηγάζει από τα θεάματα στις ρωμαϊκές αρένες.
Γιατί όμως θα θέλαμε να ξαναδούμε αυτές τις ταινίες;
ΟΙ ΔΕΚΑ ΕΝΤΟΛΕΣ (1956)
Αναλογιζόμενοι την απουσία των τεχνολογικών μέσων της εποχής που γυρίστηκε η ταινία μένουμε έκθαμβοι από την σκηνή που ο Μωυσής (Charlton Heston) ανοίγει την Ερυθρά Θάλασσα για να ξεφύγουν οι Ισραηλίτες από τους διώκτες τους Αιγυπτίους.
Η ΩΡΑΙΩΤΕΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ (1965)
Σίγουρα η σκηνή της ανάστασης του Λαζάρου επενδυμένη με τον δοξαστικό ύμνο "Αλληλούια" ξεχωρίζει στην ταινία.
Ο ΧΙΤΩΝ (1953)
Η σκηνή που ο Ρωμαίος χιλίαρχος Μαρκελος (Richard Burton) με τρόμο ζει ξανά και ξανά ως εφιάλτη την στιγμή που ως επικεφαλής της ομάδας των Ρωμαίων στρατιωτών σταύρωσε τον Χριστό, μας τρομάζει και εμάς.
ΜΠΕΝ ΧΟΥΡ (1959)
Η σκηνή της αρματοδρομίας και της Ναυμαχίας. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να προσθέσω κάτι άλλο!!
QUO VADIS (1951)
Το αριστουργηματικό παίξιμο του ρόλου του Νέρωνα από τον Peter Ustinov. Η σκηνή της φλεγόμενης Ρώμης. Η σκηνής της εισόδου στο Κολοσσαίο των χριστιανών (εκεί πήρε το βάπτισμα του πυρός και η Sophia Loren).
ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ (1960)
Όταν προθυμοποιούνται όλοι οι σύντροφοι του Σπάρτακου (Kirk Douglas) να ανέβουν στον σταυρό για να γλυτώσουν τον αρχηγό τους, θυμόμαστε, χωρίς να ελπίζω να θεωρηθεί ασέβεια, την σταυρική θυσία του θεανθρώπου.
Ο ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΤΩΝ ΒΑΣΙΛΕΩΝ (1961)
Μας φέρνει ρίγος το μουσικό θέμα της ταινίας αλλά μας εκνευρίζουν οι χωρίς όριο σεναριακές αυθαιρεσίες.
ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ (1963)
Την σκηνή της εισόδου της Κλεοπάτρας (Elizabeth Taylor) στην Ρώμη θα την ζήλευε και η ίδια η Κλεοπάτρα αν ζούσε.
ΒΑΡΑΒΒΑΣ (1961)
Δεν νομίζω να περιγράφεται καλύτερα σε άλλη ταινία η στιγμή της ηλιακής έκλειψης όταν πεθαίνει ο Χριστός τον σταυρό.
Ο ΙΗΣΟΥΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΝΑΖΑΡΕΤ (1977)
Το βλέμμα του Robert Powel που έκανε το σκηνοθέτη της τηλεταινίας Franco Zeffirelli να αναφωνήσει "Αυτός θα είναι ο Χριστός μου"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου