Δύσκολα μπορεί να αμφισβητήσει κανείς, ότι η ιστορία της Σιάτιστας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με πολλούς καταξιωμένους ιεράρχες.
Ας κάνουμε μια ιστορική διαδρομή αναφέροντας, ενδεικτικά, κάποια ονόματα.
Ξεκινάμε από τον Ζωσιμά Ρούση. Η ποιμαντορία του, τον 17ο αιώνα, ταυτίστηκε με τον χρυσό αιώνα της Σιάτιστας. Δεν δίστασε να ταξιδέψει στην Δύση για να πείσει τους ηγεμόνες να στείλουν στρατό για να απελευθερώσουν τους Έλληνες από τους Οθωμανούς. Κατάφερε να διδάξουν στην Σιάτιστα, λόγιοι όπως ο Μεθόδιος ο Ανθρακίτης. Απόγονος του ήταν ο Γεώργιος Νόπλιος.
Ας πάμε στον Αλέξανδρο Λάσκαρη (1864 – 1869). Η εθνική του δράση ενόχλησε τόσο πολύ τους Τούρκους, που για να τον βγάλουν από την μέση αναγκάστηκαν να τον δηλητηριάσουν.
Λίγο αργότερα έρχεται ο Αγαθάγγελος Στεφανάκης (1877 – 1882). Αρκετά ενοχλητικός και αυτός. Σε ενέδρα που του στήθηκε από συμμορία ληστών (που δεν τον εντόπισε προφανώς τυχαία) αφού τον αιχμαλώτισαν, τον βασάνισαν άγρια (του ξερίζωσαν μέχρι και τα γένια) με αποτέλεσμα να μην αναρρώσει εντελώς ποτέ και να πεθάνει νεότατος.
Για τον Ιάκωβο Κλεόμβροτο μιλάνε οι παλαιότεροι και τα έργα του. Η Σιάτιστα, από τον αγώνα του, απέκτησε το τόσο πολυπόθητο αγαθό, το νερό. Όπως και το ρεύμα. Κτίστηκε και τρούλος του Αγίου Δημητρίου.
Αλλά η Σιάτιστα ανέδειξε καταξιωμένους ιεράρχες και ιερείς. Ο Νικόλαος Παπανικολάου, ο Παρθένιος Γκόλιας, ο Ιωάννης Παπανικολάου, ο Πολύκαρπος Ζάχος.
Η εκκλησία δέχεται πάμπολλες σκληρές κριτικές, για το παρελθόν της και για το παρόν της. Ίσως επί το πλείστον όχι άδικα. Στην Σιάτιστα όμως, η προσφορά της εκκλησίας αν μη τι άλλο υπήρξε μεγάλη.
Ας κάνουμε μια ιστορική διαδρομή αναφέροντας, ενδεικτικά, κάποια ονόματα.
Ξεκινάμε από τον Ζωσιμά Ρούση. Η ποιμαντορία του, τον 17ο αιώνα, ταυτίστηκε με τον χρυσό αιώνα της Σιάτιστας. Δεν δίστασε να ταξιδέψει στην Δύση για να πείσει τους ηγεμόνες να στείλουν στρατό για να απελευθερώσουν τους Έλληνες από τους Οθωμανούς. Κατάφερε να διδάξουν στην Σιάτιστα, λόγιοι όπως ο Μεθόδιος ο Ανθρακίτης. Απόγονος του ήταν ο Γεώργιος Νόπλιος.
Ας πάμε στον Αλέξανδρο Λάσκαρη (1864 – 1869). Η εθνική του δράση ενόχλησε τόσο πολύ τους Τούρκους, που για να τον βγάλουν από την μέση αναγκάστηκαν να τον δηλητηριάσουν.
Λίγο αργότερα έρχεται ο Αγαθάγγελος Στεφανάκης (1877 – 1882). Αρκετά ενοχλητικός και αυτός. Σε ενέδρα που του στήθηκε από συμμορία ληστών (που δεν τον εντόπισε προφανώς τυχαία) αφού τον αιχμαλώτισαν, τον βασάνισαν άγρια (του ξερίζωσαν μέχρι και τα γένια) με αποτέλεσμα να μην αναρρώσει εντελώς ποτέ και να πεθάνει νεότατος.
Για τον Ιάκωβο Κλεόμβροτο μιλάνε οι παλαιότεροι και τα έργα του. Η Σιάτιστα, από τον αγώνα του, απέκτησε το τόσο πολυπόθητο αγαθό, το νερό. Όπως και το ρεύμα. Κτίστηκε και τρούλος του Αγίου Δημητρίου.
Αλλά η Σιάτιστα ανέδειξε καταξιωμένους ιεράρχες και ιερείς. Ο Νικόλαος Παπανικολάου, ο Παρθένιος Γκόλιας, ο Ιωάννης Παπανικολάου, ο Πολύκαρπος Ζάχος.
Η εκκλησία δέχεται πάμπολλες σκληρές κριτικές, για το παρελθόν της και για το παρόν της. Ίσως επί το πλείστον όχι άδικα. Στην Σιάτιστα όμως, η προσφορά της εκκλησίας αν μη τι άλλο υπήρξε μεγάλη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου