Ένα συγγραφέας δύσκολα μπορεί να παραδεχτεί ότι αυτό που κάνει είναι ένα επάγγελμα. Υπάρχουν συγγραφείς που μπορεί να έγραψαν στην ζωή τους μόνο ένα βιβλίο γιατί ένιωθαν πως αυτό που είχαν μέσα τους ήθελαν να μείνει πάνω στο χαρτί. Μια εμπειρία, ένα βίωμα, μια φανταστική ιστορία, ένα προσωπικό συναίσθημα.
Ένας συγγραφέας διακρίνεται όταν έχει το ταλέντο να γράψει αυτό που θέλει και καταφέρνει τον αναγνώστη, είτε να τον εντυπωσιάσει, είτε να τον κάνει να κατανοήσει αυτό που περιγράφει, είτε να τον κάνει να νιώσει παρόμοια συναισθήματα και αυτός όταν θα διαβάσει το βιβλίο. Όσο η εμπειρία ενός συγγραφέα μεγαλώνει τόσο περισσότερο νιώθει ότι είναι ευπρόσβλητος σε διάφορα ερεθίσματα που θέλει να γράψει κάτι για αυτά. Είναι δύσκολο πλέον να αντισταθεί και να μην σηκώσει το μολύβι (ή να ανοίξει το φορητό υπολογιστή για να είμαι πιο σύγχρονος).
Ο Χρήστος Τσανασίδης ήταν δύσκολο να μείνει αδιάφορος, από την στιγμή που μεγάλωσε σε ένα πλούσιο εσωτερικά διακοσμημένο αρχοντικό όπως αυτό του Κερατζή. Με την διαφορά ότι ο Χρήστος παρακολουθούσε και τον πατέρα του να ζωγραφίζει και μπόρεσε από μια άλλη πλευρά του πρίσματος, να δει την υπομονή, την θέληση και το ταλέντο που πρέπει να έχει ένα δημιουργός τέτοιων έργων.
Για να περάσει πιο ολοκληρωμένα αυτά που ήθελε, θεώρησε σκόπιμο να μελετήσει και την λαογραφία για να καταλάβει και βαθύτερες έννοιες για την λαϊκή τέχνη.
Έχοντας λοιπόν στο βιογραφικό του το έργο «Και όμως… οι τοίχοι μιλάνε!» αύριο μας παρουσιάζει στην Μανούσεια Βιβλιοθήκης Σιάτιστας το επόμενο βιβλίο του «Η λαϊκή ζωγραφική στην Σιάτιστα». Εγώ θα ήθελα να του ευχηθώ καλοτάξιδο το νέο βιβλίο.
Μακάρι πάντα να δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για να μπορούν όσοι θέλουν να δημιουργούν για την ανάδειξη της πολιτιστικής κληρονομιάς του τόπου τους.
[Η φωτογραφία από το αρχοντικό Κερατζή]
Ένας συγγραφέας διακρίνεται όταν έχει το ταλέντο να γράψει αυτό που θέλει και καταφέρνει τον αναγνώστη, είτε να τον εντυπωσιάσει, είτε να τον κάνει να κατανοήσει αυτό που περιγράφει, είτε να τον κάνει να νιώσει παρόμοια συναισθήματα και αυτός όταν θα διαβάσει το βιβλίο. Όσο η εμπειρία ενός συγγραφέα μεγαλώνει τόσο περισσότερο νιώθει ότι είναι ευπρόσβλητος σε διάφορα ερεθίσματα που θέλει να γράψει κάτι για αυτά. Είναι δύσκολο πλέον να αντισταθεί και να μην σηκώσει το μολύβι (ή να ανοίξει το φορητό υπολογιστή για να είμαι πιο σύγχρονος).
Ο Χρήστος Τσανασίδης ήταν δύσκολο να μείνει αδιάφορος, από την στιγμή που μεγάλωσε σε ένα πλούσιο εσωτερικά διακοσμημένο αρχοντικό όπως αυτό του Κερατζή. Με την διαφορά ότι ο Χρήστος παρακολουθούσε και τον πατέρα του να ζωγραφίζει και μπόρεσε από μια άλλη πλευρά του πρίσματος, να δει την υπομονή, την θέληση και το ταλέντο που πρέπει να έχει ένα δημιουργός τέτοιων έργων.
Για να περάσει πιο ολοκληρωμένα αυτά που ήθελε, θεώρησε σκόπιμο να μελετήσει και την λαογραφία για να καταλάβει και βαθύτερες έννοιες για την λαϊκή τέχνη.
Έχοντας λοιπόν στο βιογραφικό του το έργο «Και όμως… οι τοίχοι μιλάνε!» αύριο μας παρουσιάζει στην Μανούσεια Βιβλιοθήκης Σιάτιστας το επόμενο βιβλίο του «Η λαϊκή ζωγραφική στην Σιάτιστα». Εγώ θα ήθελα να του ευχηθώ καλοτάξιδο το νέο βιβλίο.
Μακάρι πάντα να δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για να μπορούν όσοι θέλουν να δημιουργούν για την ανάδειξη της πολιτιστικής κληρονομιάς του τόπου τους.
[Η φωτογραφία από το αρχοντικό Κερατζή]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου