Έχουν περάσει ακριβώς 70 χρόνια από την λήξη του Ελληνικού Εμφυλίου. Ένας πόλεμος που ή Ελλάδα είχε περισσότερους νεκρούς, από αυτούς που είχε σε όλο τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Ελλάδα δεν γιόρτασε ποτέ την απελευθέρωση της. Η ιστορία μας διδάσκει, να μην επαναλάβουμε τα λάθη του παρελθόντος.
Από το 1821, πριν ακόμα δημιουργηθεί το Ελληνικό Κράτος, η διχόνοια δηλητηρίαζε τους Έλληνες. Ο αλληλοσπαραγμός της περιόδου 1946 -1949 άφησε ανοιχτές πληγές. Είναι ίσως αστείο αυτό που ακολούθησε μετά την Μεταπολίτευση. Η έντονη κομματικοποίηση των ιστορικών επετείων. Οι εκδηλώσεις γίνονται για να τιμηθούν οι πρωταγωνιστές των γεγονότων κάθε επετείου, να θυμηθούμε και να κάνουμε κτήμα το μήνυμα της επετείου. Δεν είναι λίγες οι φορές, που οι γιορτές καταλήγουν σε ακραία πολιτική εκμετάλλευση. Η γελιοποίηση των ακραίων στοιχείων δεν έχει μερικές φορές όριο. Οι μεν απαξιώνουν τον Μακεδονικό Αγώνα, οι δε την Εθνική Αντίσταση. Για τους μεν υπήρξε μόνο ΕΑΜ, για τους δε υπήρξε μόνο ΕΔΕΣ. Πολιτική αντιπαράθεση σε επίπεδο γηπεδικής αντιπαράθεσης.
Σήμερα, πολλοί πιστοί στο κλίμα του διχασμού μοιράζουν απλόχερα τους χαρακτηρισμούς, εθνίκια και προδότες. Αυτοί έζησαν τον Εμφύλιο ή έστω διάβασαν για τις αγριότητες που διεπράχθησαν από κάθε πλευρά σε έναν αδελφοκτόνο πόλεμο; Τι ξέρουν για τον Πελοποννησιακό Πόλεμο, τους δύο εμφυλίους της περιόδου του 1821, τον Εθνικό Διχασμό, και τον μεγάλο Εμφύλιο;
Έχουμε άραγε την πολυτέλεια να ανεχόμαστε μια τέτοια συμπεριφορά. Όταν η χώρα μας βρίσκεται ουσιαστικά σε οικονομικό τέλμα; Όταν η Τουρκία ακολουθεί πιστά την πολιτική των προκλήσεων απέναντι μας και η διαφορά μας σε επίπεδο εξοπλισμών διευρύνεται; Όταν η φωτιά που καίει το καζάνι των Βαλκανίων είναι πάντοτε φουντωμένη.
Επαναλαμβάνω, πέρασαν εβδομήντα χρόνια από τον εμφύλιο. Όσοι ξανά τώρα φέρνουν στον πολιτικό διάλογο τέτοια θέματα, ας κάνουν στην άκρη. Άλλες είναι οι προτεραιότητες. Άλλο είναι το άγχος του Έλληνα που εγκαταλείπει την Ελλάδα για να εργαστεί στο εξωτερικό. Όχι ο θρίαμβος της «προοδευτικής» Αριστεράς ή της «πατριωτικής» Δεξιάς. Ποια είναι άραγε τα κριτήρια με τα οποία χαρακτηρίζεται κάποιος προοδευτικός ή πατριώτης;
Στην Μάχη του Φαρδυκάμπου, η πλειοψηφία των Σιατιστινών ακολούθησε το ΕΑΜ για να αντιμετωπίσουν τους Ιταλούς. Ανεξάρτητα από τα πολιτικά τους πιστεύω. Όλοι έβλεπαν έναν κοινό εχθρό, τίποτα άλλο. Όπως έγινε και στις 4 Νοεμβρίου 1912. Δύο ιστορικά γεγονότα, θρίαμβος της ενότητας και του εθελοντισμού.
Περιμένω να γιορταστεί κάποια μέρα η Μάχη του Φαρδυκάμπου με κάποιο άλλο τρόπο. Χωρίς κομματικές σημαίες, χωρίς πολιτικά συνθήματα, χωρίς κομματικές κορώνες.
Πότε;
Λάζαρος Γ. Κώτσικας
Από το 1821, πριν ακόμα δημιουργηθεί το Ελληνικό Κράτος, η διχόνοια δηλητηρίαζε τους Έλληνες. Ο αλληλοσπαραγμός της περιόδου 1946 -1949 άφησε ανοιχτές πληγές. Είναι ίσως αστείο αυτό που ακολούθησε μετά την Μεταπολίτευση. Η έντονη κομματικοποίηση των ιστορικών επετείων. Οι εκδηλώσεις γίνονται για να τιμηθούν οι πρωταγωνιστές των γεγονότων κάθε επετείου, να θυμηθούμε και να κάνουμε κτήμα το μήνυμα της επετείου. Δεν είναι λίγες οι φορές, που οι γιορτές καταλήγουν σε ακραία πολιτική εκμετάλλευση. Η γελιοποίηση των ακραίων στοιχείων δεν έχει μερικές φορές όριο. Οι μεν απαξιώνουν τον Μακεδονικό Αγώνα, οι δε την Εθνική Αντίσταση. Για τους μεν υπήρξε μόνο ΕΑΜ, για τους δε υπήρξε μόνο ΕΔΕΣ. Πολιτική αντιπαράθεση σε επίπεδο γηπεδικής αντιπαράθεσης.
Σήμερα, πολλοί πιστοί στο κλίμα του διχασμού μοιράζουν απλόχερα τους χαρακτηρισμούς, εθνίκια και προδότες. Αυτοί έζησαν τον Εμφύλιο ή έστω διάβασαν για τις αγριότητες που διεπράχθησαν από κάθε πλευρά σε έναν αδελφοκτόνο πόλεμο; Τι ξέρουν για τον Πελοποννησιακό Πόλεμο, τους δύο εμφυλίους της περιόδου του 1821, τον Εθνικό Διχασμό, και τον μεγάλο Εμφύλιο;
Έχουμε άραγε την πολυτέλεια να ανεχόμαστε μια τέτοια συμπεριφορά. Όταν η χώρα μας βρίσκεται ουσιαστικά σε οικονομικό τέλμα; Όταν η Τουρκία ακολουθεί πιστά την πολιτική των προκλήσεων απέναντι μας και η διαφορά μας σε επίπεδο εξοπλισμών διευρύνεται; Όταν η φωτιά που καίει το καζάνι των Βαλκανίων είναι πάντοτε φουντωμένη.
Επαναλαμβάνω, πέρασαν εβδομήντα χρόνια από τον εμφύλιο. Όσοι ξανά τώρα φέρνουν στον πολιτικό διάλογο τέτοια θέματα, ας κάνουν στην άκρη. Άλλες είναι οι προτεραιότητες. Άλλο είναι το άγχος του Έλληνα που εγκαταλείπει την Ελλάδα για να εργαστεί στο εξωτερικό. Όχι ο θρίαμβος της «προοδευτικής» Αριστεράς ή της «πατριωτικής» Δεξιάς. Ποια είναι άραγε τα κριτήρια με τα οποία χαρακτηρίζεται κάποιος προοδευτικός ή πατριώτης;
Στην Μάχη του Φαρδυκάμπου, η πλειοψηφία των Σιατιστινών ακολούθησε το ΕΑΜ για να αντιμετωπίσουν τους Ιταλούς. Ανεξάρτητα από τα πολιτικά τους πιστεύω. Όλοι έβλεπαν έναν κοινό εχθρό, τίποτα άλλο. Όπως έγινε και στις 4 Νοεμβρίου 1912. Δύο ιστορικά γεγονότα, θρίαμβος της ενότητας και του εθελοντισμού.
Περιμένω να γιορταστεί κάποια μέρα η Μάχη του Φαρδυκάμπου με κάποιο άλλο τρόπο. Χωρίς κομματικές σημαίες, χωρίς πολιτικά συνθήματα, χωρίς κομματικές κορώνες.
Πότε;
Λάζαρος Γ. Κώτσικας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου